2011-08-20, Montcalm (Francja)


Z 700 m n.p.m. na 3100
i z powrotem

Relacja Roberta z jego maratonu nr 67

Anulka znalazła informację o Marathon du Montcalm w Internecie, kiedy to już mieliśmy zaplanowany urlop w Pirenejach. Okazało się, że miejsce startu, Auzat we Francji, jest zaledwie 80 km od Pas de la Casa w Andorze, gdzie mieliśmy spędzać urlop. Aż prosiło się, żeby pod koniec obozu wysokogórskiego spróbować swoich sił w tym trudnym maratonie.

Aby zrealizować nasz plan, w piątek rano pojechaliśmy do Andorra la Vella, gdzie wynajęliśmy samochód. Wykorzystaliśmy go, żeby podjechać do Arinsal, skąd wyszliśmy zdobyć najwyższy szczyt Andory - Coma Pedrosa. Bezpośrednio stamtąd wyruszyliśmy do biura zawodów trasą Andorra la Vella - tunel pod Pas de la Casa (Tunel d'Envalira) - Aux-les-Thermes - Tarascon - Auzat, gdzie dojechaliśmy o 8 wieczorem.

Mamy pecha, że żadne z nas nie mówi po francusku, a Francuzi z kolei nie są skłonni do nauki angielskiego. Udało nam się odebrać numery startowe, ale okazało się, że agrafki trzeba sobie załatwić samemu. Kiedy zmartwieni staliśmy na chodniku dyskutując o alternatywnych możliwościach przymocowania numeru, zaczepił nas pewien Hiszpan, pytając o biuro zawodów i start. Zapytałem go przy okazji, czy nie ma przypadkiem zapasowych agrafek. Okazało się, że Hiszpan podróżował z czterema Chilijkami i cały bagażnik miał zawalony bagażami. Grzebał w nich przez dłuższy czas, aż w końcu dobrał się do kieszonki swojego plecaka, z której po chwili wyjął ...dokładnie 12 agrafek - 4 dla siebie, 4 dla Anuli i 4 dla mnie ;-) Ale mieliśmy szczęście! Na pewno więcej niż Chilijka, która dostała w głowę klapą od bagażnika, kiedy Hiszpan przestał ją przytrzymywać ;-/

Zamiast wykupić pasta party za 12 euro, postanowiliśmy zjeść makaron w jakiejś knajpie po drodze. Zatrzymaliśmy w fajnie wyglądającej restauracji w Niaux, która była mocno zatłoczona. Po 10 minutach podeszła do nas kelnerka, z którą nie było żadnego kontaktu po angielsku. Ponieważ nie przyprowadziła żadnej kompetentnej koleżanki i w ciągu 15 minut podała nam tylko wodę, postanowiliśmy podziękować za taką obsługę. Ostatecznie, pasta party zrobiliśmy sobie dopiero w Pas de la Casa.

Następnego dnia wstaliśmy o 4 rano i wyruszyliśmy do Auzat. Co było dalej, przeczytacie w zamieszczonej poniżej relacji Anulki. Ja mogę do tego dodać tylko tyle, że pod górę biegło mi się znakomicie i miałem siłę, żeby wyprzedzać żonę i robić jej zdjęcia. Gorzej było niestety na 5 km przed metą, kiedy miałem kryzys, a Anulka niesiona chęcią przegonienia rywalki przed nami, zaczęła mi powoli odchodzić. Próbowałem gonić żonę, ale straciłem ją z oczu i w tej pogodni pomyliłem trasę (już niewiele widziałem), przez co przeszły mnie jeszcze 2 osoby. Mimo wszystko udało mi się dobiec do mety przyzwoitym tempem. Byłem zadowolony z tego startu, tym bardziej, że przecież 4 dni wcześniej przebiegłem maraton w Andorze. Marathon du Montcalm był najtrudniejszym maratonem, jaki do tej pory przebiegłem. Jeżeli chodzi o piękno trasy, również klasyfikuję na najwyższych pozycjach mojego rankingu ;-)

20.08.2011
Marathon du Montcalm
Relacja Anulki

• Dystans: 42,5 km
• Przewyższenie: +2.900, -2.900 m (suma przewyższeń 5.800 m dane wg SportTracks)
• Trudność trasy: trudności związane z wysokością i dużymi przewyższeniami; znaczne trudności techniczne
• Wpisowe: 23 / 27 EURO (do końca lipca / w dniu zawodów)
• Godzina startu: 7:00 (odprawa 6:30)
• Start/Meta: Auzat (745 m n.p.m.)
• Częstotliwość: raz na rok
• Link: http://www.pays-du-montcalm.com/challenge/index.htm
• Data: sierpień

Bieg górski typu Skyrunnig zaczął mnie interesować już jakiś czas temu, głównie ze względu na moje zamiłowanie do górskiej wspinaczki. Jednakże moja wiedza na jego temat ograniczała się jedynie do definicji przeczytanej na stronie skyrunning.com oraz opowiadań osób, które miały przyjemność brać udział w tego typu zawodach. Aby zrozumieć na czym tak naprawdę polega skyrunning, trzeba go doświadczyć na własnej skórze.

Szczęśliwym trafem Montcalm Marathon, w ramach którego tego roku odbywały się jednocześnie Mistrzostwa Francji w Skyrunningu, były organizowane niedaleko Andory w miejscowości Auzat we Francji, czyli miejsca, gdzie w tym roku spędzaliśmy urlop, a więc nadarzyła się wyjątkowa okazja, aby spróbować swoich sił w tego typu biegu.

Montcalm Marathon jest biegiem typu skyrunning, na dystansie 42km i przewyższeniami +2.900, -2.900 m (suma przewyższeń 5.800 m dane wg SportTracks). Najniższy punkt to 745 m (start i meta), a najwyższy to szczyt 3.145 m n.p.m. Bieg ten jest uznawany za najtrudniejszy maraton górski we Francji.

Profil trasy z Garmina, kilometry są 'skrócone', bo program nie bierze pod uwagę przewyższeń

Start znajduje się w uroczej miejscowości otoczonej górami Auzat (745 m n.p.m.) położonej w Pirenejach Wschodnich na terenie Francji. Bieg zaczyna się wczesnym rankiem, bo już o godzinie 7 rano wszyscy zawodnicy muszą stawić się na starcie (o 6:30 jest tzw. odprawa, na której organizator informuje o ewentualnych trudnościach na trasie). Słońce w tej części Europy wschodzi troszkę później niż w Polsce, więc startuje się jak jest jeszcze lekko szaro.

W dobrych humorach gotowi do startu

Opis trasy: pierwsze 3,5 km pokonujemy asfaltem. Zaraz po starcie biegniemy wąskimi uliczkami miejscowości Auzat (lekko w dół), a następnie droga zaczyna się piąć cały czas lekko do góry. Po pokonaniu asfaltu, wbiegamy w końcu na leśną ścieżkę, przebiegamy przez mostek i zaczyna się dość strome podejście leśną, kamienistą ścieżką (możliwe błoto). Po około 5 km od startu, rozpoczynamy długi, ale płaski trawers, biegnąc po niesamowitych półkach zawieszonych na zboczu góry. Imponujące jest to, że ścieżka jest niezwykle równa, częściowo nawet wyłożona płytami. Ten fragment biegu jest dość nietypowy jak na bieg górski, bo przez te 5 km można trochę poszaleć i rozwinąć dość spore prędkości ;-)

Wyłożona płytami ścieżka jest wygodna, ale czasem trzeba z niej zbiec na ścieżkę o urozmaiconej nawierzchni

Po pokonaniu 11 km zaczyna się mordercze podejście na szczyt Montcalm (3.073 m n.p.m.), na odcinku 9 km do pokonania mamy przewyższenie +1.900 m (ok. 20%)! Na tym odcinku ciężko o płaskie fragmenty, choć takie się zdarzają, ale praktycznie cały czas jest stromo pod górę, na odkrytym terenie (na szczęście rano biegnie się w cieniu, bo słońce przysłaniają góry). Podbieg, jak i również zbieg (powrót jest praktycznie tą samą drogą) jest dość trudny technicznie, jak na skyrunning przystało. Wiele razy trzeba sobie pomagać rękami i szukać dobrych chwytów, oraz odpowiednich stopni na nogi.

Niedługo po wyjściu z lasu podejście robi się trudniejsze

Widok na schronisko i staw - to już za nami

Dalsza wspinaczka

Trzeba szukać chwytów i stopni ;-)

W wielu miejscach trzeba przepraszać biegaczy z krótszego dystansu i turystów

Podejście w stronę przełęczy

Tu jest większa stromizna, niż to wygląda na zdjęciu ;-)

Dobiegam na przełęcz między najwyższymi szczytami maratonu

Widok z przełęczy

Z przełęczy podbiegamy na szczyt Montcalm

Po pokonaniu podbiegu docieramy w końcu na szczyt Montcalm (mnie to zajęło około 3 godziny i 21 minut!). Należy również wziąć pod uwagę fakt wysokości i zmniejszoną ilość tlenu w powietrzu. Na szczycie wykonujemy rundę wokół kamiennego kręgu i zbiegamy.

Upragniony szczyt, wtedy jeszcze nie wiedziałam, że czeka nas wspinaczka na kolejny wyższy o prawie 100 m od Montcalm ;-/, myślałam, że teraz to już tylko zbiegamy

Biegniemy z powrotem

Widok z przełęczy na Pica d'Estats

Chwilę możemy odetchnąć od wspinaczki, ale nogi trzeba trzymać cały czas na "hamulcu", bo czeka nas niezwykle trudny technicznie, ale za to krótki zbieg (zaczynamy też mijać kolejnych biegaczy podchodzących do góry), po czym jednak znów się wspinamy na jeszcze wyższy szczyt o nazwie Pica d'Estats - 3.143 m n.p.m. (najwyższy szczyt Katalonii). Jest on wyjątkowo ciasny i usłany kamiennymi głazami; przy pięknej pogodzie napotkamy tam wielu turystów, uwaga na kije. Na szczycie odwracamy się na pięcie i pędzimy w dół. Czeka nas 20 km zbiegu, przy czym pierwsze 9 km to naprawdę test dla naszych nóg i ich wytrzymałości. Zbieg jest bardzo stromy w trudnym terenie (śnieg, lekkie trudności wspinaczkowe, skały, sypkie ścieżki z kamieniami). Trzeba być cały czas czujnym, tym bardziej, że powoli można odczuwać zmęczenie.

Na szczytach trzeba uważać, żeby nie zderzyć się z innymi biegaczami i turystami

...upał dał w kość chyba wszystkim biegaczom

Po około 9 km wbiegamy do lasu, gdzie zbieg robi się znacznie bardziej przyjazny i mniej stromy. Dobiegamy do drogi asfaltowej i od tego miejsca bieg jest puszczony inną trasą niż tą, którą biegliśmy w stronę szczytu. Na początku biegniemy asfaltem, potem skręcamy na leśne ścieżki o charakterze przełaju (ok. 6 km). Teren jest dość pofałdowany, ale ma swój urok. Czasami wbiega się na asfalt, ale są to relatywnie krótkie fragmenty. Ostatni kilometr to bieg po asfalcie. Przy upalnej pogodzie jest to bardzo męczący odcinek. W tym roku było około 38 stopni.

Następnie dobiegamy do ryneczku w miejscowości Auzat i docieramy do mety. Na mecie czeka nas bardzo bogaty poczęstunek w postaci przeróżnych napojów, rodzynek, suszonych owoców, ciasteczek itp., a następnie przepyszna pasta party, ryż, kuskus, szynka, sery, wino... praktycznie wszystko czego dusza zapragnie.

Ostatnie 50 metrów przed metą

Stolik ze słodkościami przy mecie

Pyszny poczęstunek

Organizacja biegu jest bardzo dobra! Na trasie mamy bardzo dużo punktów żywieniowych, a praktycznie co 1 km jest woda. Obsługa dopytuje się nawet czy nalać wody do bidonu, zwłaszcza w tak upalny dzień była to propozycja nie do odrzucenia ;-) Trasa jest fantastycznie oznakowana. Momentami są taśmy po dwóch stronach ścieżki. W bardziej krytycznych miejscach stoją wolontariusze i kierują. Czas mierzony jest za pomocą chipów wmontowanych w numer startowy. Jest kilka punktów kontrolnych (m.in. na szczycie Montcalm) i trzeba się chwileczkę zatrzymać, aby numer mógł być sczytany za pomocą "paletki" do pomiaru.

Opłata za start, uważam, że nie jest wygórowana (23 euro / 27 euro w zależności od terminu). Na pakiet startowy składa się koszulka techniczna oraz bardzo bogaty posiłek po biegu (pasta party przed biegiem jest płatna i w kosztuje 12 euro).

Limity czasowe są nałożone na kilka punktów kontrolnych i są dość rygorystyczne. Niestety dużym minusem jest problem z dogadaniem się. Personel biegu słabo mówi w języku angielskim.

Rejestracja na bieg jest dość nietypowa. Należy wypełnić odpowiedni formularz zamieszczony na stronie internetowej, wydrukować go, zapakować do koperty wraz z certyfikatem medycznym zaświadczającym o braku przeciwwskazań do udziału w biegu i wysłać pocztą tradycyjną na adres organizatora.

Po biegu można skorzystać z pryszniców znajdujących się na pobliskim kempingu. Nagradzanych jest pierwszych 10 mężczyzn i 3 pierwsze kobiety. W kategoriach wiekowych nagradzani są tylko pierwsi zawodnicy.

W ramach Montcalm Marathon odbywa się bieg towarzyszący Montcalm Novis na dystansie 27 km.

Zwycięzcami 22 edycji Montcalm Marathon, a zarazem Mistrzami Francji w Skyrunningu zostali: Michel Rabat z czasem 4:30 i Stephanie Jimenez z czasem 5:09.

Zwycięzcy Marathon du Montcalm

Nasz start był debiutem w biegu typu Skyrunning. Ponadto było to ostatnie długie wybieganie na zakończenie mini obozu, który robiliśmy w Andorze, w związku z tym jesteśmy zadowoleni z wyników. Robert ukończył na bardzo dobrym 34 miejscu z czasem 5:52. Biorąc pod uwagę fakt, że parę dni wcześniej biegł maraton indywidualny w stolicy Andory, a w końcówce biegu lekko pomylił trasę, czas jest bardzo dobry. Ja natomiast z czasem 5:50 uplasowałam się na 30 pozycji i 4 wśród kobiet. Bieg ukończyło 231 zawodników.